Schandalige Voorrang: Woningzoekenden in Amsterdam Komen Er Weer Bekaaid Vanaf

Het is om je kapot te ergeren. Terwijl de huizenprijzen in Amsterdam de pan uit rijzen en jonge starters, gezinnen en gewone Amsterdammers zich blauw betalen aan een kamertje van drie bij drie, krijgen statushouders nog steeds voorrang op sociale huurwoningen. Ja, je leest het goed: voorrang. En alsof dat nog niet genoeg is, proberen gemeenten nu ook nog eens het verbod van minister Keijzer te omzeilen. Het is een klap in het gezicht van iedereen die al jarenlang wanhopig op een wachtlijst staat.

Ik sprak laatst met een vriendin van me, Lisa, 28 jaar oud. Ze woont nog steeds bij haar ouders omdat ze simpelweg geen betaalbare woning kan vinden. Ze werkt fulltime, spaart zich suf, maar telkens als ze denkt een kans te maken op een sociale huurwoning, vist ze achter het net. “Het voelt alsof ik niet meetel,” zei ze met tranen in haar ogen. “Ik wil gewoon een eigen plek, een normaal leven beginnen. Maar hoe kan dat als anderen steeds voorgaan?” En Lisa is echt niet de enige. Duizenden Amsterdammers zitten in hetzelfde schuitje.

Ondertussen kijken de beleidsmakers toe vanuit hun ivoren toren. Of beter gezegd: vanuit hun grachtenpand in de Jordaan. Want laten we eerlijk zijn, hoe vaak hoor je niet dat een wethouder of topambtenaar even een tweede woning scoort voor hun eigen kinderen? Terwijl onze generatie crepeert in een kamer zonder daglicht of torenhoge huren betaalt aan huisjesmelkers, leven zij in een droomwereld waar woonproblemen iets zijn voor ‘de anderen’. Het is stuitend, het is oneerlijk, en het is vooral schandalig dat niemand hier verantwoordelijkheid voor lijkt te nemen.

Gemeenten die nu proberen het verbod van minister Keijzer te omzeilen, maken het alleen maar erger. Die minister probeerde tenminste iets te doen aan deze scheve situatie, maar nee hoor, de lokale bestuurders weten het weer beter. Ze blijven statushouders voorrang geven, terwijl de wachtlijsten voor sociale huurwoningen alleen maar langer worden. Hoe leg je dat uit aan een jonge Amsterdammer die al vijf jaar wacht? Hoe leg je dat uit aan een alleenstaande moeder die haar kinderen in een veel te kleine flat opvoedt omdat er niks anders beschikbaar is?

Het wordt tijd dat dit stopt. Het wordt tijd dat de mensen die dit beleid maken eens met hun poten in de modder gaan staan en zien wat ze aanrichten. Onze kinderen verdienen geen hel, ze verdienen een thuis. En zolang dat niet geregeld is, moeten we blijven schreeuwen: dit is niet normaal, dit is niet rechtvaardig, en de verantwoordelijken moeten aangepakt worden. Nu.

Please follow and like us: